In mijn jeugd heb ik 12 jaar gevoetbald. En een paar jaar geleden nog een jaartje in een vriendenteam - gasten van een jaar of 25-30. Maar ik was er wel klaar mee. Ik merkte dat ik geregeld opzag tegen de scheldkanonnades vanaf de kant en in het veld. En belangrijker nog: je enkels waren niet veilig. Ik stond er niet meer van te kijken als er een dwaas naast me kwam staan die beloofde dat ik met de rolstoel naar huis zou gaan. De tackles die volgden waren het bewijs dat ie niet blufte.
Geluksmomenten
Maar goed, ik vind het spelletje leuk en ga nog wel eens kijken. Het is natuurlijk ook belachelijk mooi: de vriendenteams met al hun eigenaardigheden. Ze gaan voor elkaar door het vuur, drinken na de wedstrijd een biertje. Ze hebben soms weerzinwekkende tradities en hebben de grootste lol in de kleedkamer. Na een saaie werkweek volgen vaak de grootste persoonlijke geluksmomenten in die bepalende 90 minuten, waarbij winst en verlies eigenlijk maar een bijrol zijn. Samen strijd voeren, daar gaat het om.
Toen ik zaterdagavond (ik zat al aan het bier) werd gevraagd of ik zondagochtend een wedstrijdje wilde fluiten, stond ik niet te trappelen van ongeduld. Maar ja, er was echt NIEMAND anders die het wilde doen. De enige oplossing was dat één van de schaarse wissels de fluit ter hand moest nemen. Ik zei: nou vooruit, ik ben in een goed humeur. Die krijgt niemand meer stuk. Als jullie maar kunnen ballen.
Handsbal
De eerste helft ging uitstekend. Het zonnetje scheen, leuke wedstrijd met slechts lichte overtredingen. Geen vuiltje aan de lucht. Maar in de 2e helft maakte een speler van het uitteam een domme handsbal in het strafschopgebied. Niet eentje waardoor een enorme kans op een doelpunt werd ontnomen, maar zijn arm ging in de lucht, dus ja: penalty.
Thuisfluiter
De wereld was te klein. 'Veel te snel gegeven', vond ik wel een grappige opmerking - alsof de bal maar een beetje tegen z'n hand kwam. Maar de grootste schreeuwers vonden het absoluut geen hands. Her en der werd al geroepen dat ik een thuisfluiter was. De in mijn ogen aardige eerste helft werd in één klap vergeten. Maar het werd erger: de frustratie sloop in het spel. Er volgde een duel tussen aanvaller en verdediger in de 16 van de thuisclub. Na een worsteling vielen ze allebei op de grond. Ik besloot: geen overtreding. Toen was het hek van de dam. Wél een penalty voor hands, maar níet voor deze overtreding? Ik moest wel niet goed bij mijn hoofd zijn.
'Flappie'
Wat volgde was een nare sfeer. Alles wat ik net niet helemaal goed zag, was een bevestiging van mijn partijdigheid. Toppunt was toen een volwassen vent van een jaar of 40 intimiderend op mij afkwam en uit z'n tenen het scheldwoord 'flappie' (ik heb flaporen) eruit liet komen. Die had ik sinds de basisschool al niet meer gehoord!
Zelfkastijding
Na afloop bleef ik achter in ongeloof en verbijstering. Ongetwijfeld heb ik wat zaakjes over het hoofd gezien, ik ben dan ook geen ervaren scheids. Wat verwachten ze dan? Een evenknie van Björn Kuipers? Zondagelftal 7 tegen zondagelftal 5 bij een van de 20 clubs van de stad. Het is logisch dat er een schreeuwend tekort aan vrijwillige scheidsrechters is en na deze anekdote is het geen vraag meer hoe dat zou kunnen komen. Het is de meest ondankbare klus die je kunt klaren. Het is de reinste vorm van zelfkastijding.
Maak fluiten verplicht voor iedereen
Het is dan ook tijd dat er wordt ingegrepen. Het kan niet langer zo zijn dat mensen zich vrijwillig laten kapotschelden. De KNVB moet ingrijpen. Bedenk er iets voor: maak fluiten vanaf de jeugd voor alle leden verplicht, zoals dat in het hockey gebeurt. Oftewel: zelf voetballen? Dan ook zelf af en toe een wedstrijd van een ander team fluiten. (zorg dan gelijk dat de verantwoordelijkheden niet worden afgekocht via websites als (ikzoekeenscheids.nl). Je moet meemaken hoe moeilijk het is om alles te zien, om altijd de juiste beslissing te maken. Het verlicht gelijk de zorgen voor de talloze vriendenteams die elke week met de handen in het haar zitten omdat ze geen scheids kunnen vinden.
Wie weet is de sfeer nog beter als je niet hoeft bang te zijn dat je een klap in je gezicht krijgt. Het is maar een ideetje...
