Voorbeeldje: toen de zondag 2 van Olympia Haarlem zich in Vijfhuizen meldde voor de uitwedstrijd tegen DSOV 4, stond de tegenstander al op het veld. Voor de warming-up. Dat is inderdaad zo gewoon als ademhalen. Behalve dan dat meer dan de helft van die gasten stond te roken als een schoorsteen!
Ook héél apart: DSOV bleek te beschikken over een selectie van tussen de 20 en 25 man. En ze stonden allemaal langs de lijn. Echt waar. Ik heb ze geteld. Dat is geen voetbalelftal meer, maar een legeronderdeel. Wat de redenen ook zijn, als coach zou ik er gestoord van worden. Om zo'n meute te kunnen beheersen, moet je bijna psychologie, maatschappelijk werk én hogere wiskunde hebben gestudeerd. Respect voor de man die dit allemaal in goede banen dient te leiden. Ik geef hem tot de winterstop. Dan zijn de dijken bezweken en is de pleuris uitgebroken.
Nóg zoiets: de foto's bij deze post zijn geschoten door Robert de Rooij, die aan de overkant van de Ringvaart woont. Hij bood het spontaan aan, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. (Vanmorgen zat het resultaat in mijn mailbox. Er is niks gefotoshopped!)
Het meest ontroerende van alles was dit: na twee keer drie kwartier (eindstand 4-4) kwam Pierre, de coach van DSOV naar mij toe, vroeg hoeveel ouder ik was geworden en gaf me een hug.
Ooit zei Rinus Michels dat voetbal oorlog is. Gelul, voetbal is liefde! Voortaan staat DSOV 4 - Olympia Haarlem 2 model voor hoe het zou moeten zijn en helaas allang niet meer is.
